Stoper Wielkopostny 2014 – V niedziela
6 kwietnia, 2014
Czas na kolejny STOPer. Trochę dzisiaj spóźniony, ale już spokój jest. Dobrze się zatrzymać. STOP! Przeczytaj. STOP! Pomyśl. STOP! Pomódl się! Oto dla Was nasz Stoper Wielkopostny – dobrego czytania! Czas wychodzenia z grobu!
V Niedziela Wielkiego Postu – ROK A (J 11,1–45)
Był pewien chory, Łazarz z Betanii, z miejscowości Marii i jej siostry Marty. Maria zaś była tą, która namaściła Pana olejkiem i włosami swoimi otarła Jego nogi. Jej to brat Łazarz chorował. Siostry zatem posłały do Niego wiadomość: „Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz”. Jezus usłyszawszy to rzekł: „Choroba ta nie zmierza ku śmierci, ale ku chwale Bożej, aby dzięki niej Syn Boży został otoczony chwałą”.
A Jezus miłował Martę i jej siostrę, i Łazarza. Mimo jednak że słyszał o jego chorobie, zatrzymał się przez dwa dni w miejscu pobytu. Dopiero potem powiedział do swoich uczniów: „Chodźmy znów do Judei”. Rzekli do Niego uczniowie: „Rabbi, dopiero co Żydzi usiłowali Cię ukamienować i znów tam idziesz?” Jezus im odpowiedział: „Czyż dzień nie liczy dwunastu godzin? Jeżeli ktoś chodzi za dnia, nie potknie się, ponieważ widzi światło tego świata. Jeżeli jednak ktoś chodzi w nocy, potknie się, ponieważ brak mu światła”. To powiedział, a następnie rzekł do nich: „Łazarz, przyjaciel nasz, zasnął, lecz idę, aby go obudzić”. Uczniowie rzekli do Niego: „Panie, jeżeli zasnął, to wyzdrowieje”. Jezus jednak mówił o jego śmierci, a im się wydawało, że mówił o zwyczajnym śnie. Wtedy Jezus powiedział im otwarcie: „Łazarz umarł, ale raduję się, że Mnie tam nie było, ze względu na was, abyście uwierzyli. Lecz chodźmy do niego”. Na to Tomasz, zwany Didymos, rzekł do współuczniów: „Chodźmy także i my, aby razem z Nim umrzeć”. Kiedy Jezus tam przybył, zastał Łazarza już od czterech dni spoczywającego w grobie. A Betania była oddalona od Jerozolimy około piętnastu stadiów i wielu Żydów przybyło przedtem do Marty i Marii, aby je pocieszyć po bracie.
Kiedy zaś Marta dowiedziała się, że Jezus nadchodzi, wyszła Mu na spotkanie. Maria zaś siedziała w domu. Marta rzekła do Jezusa: „Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. Lecz i teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o cokolwiek byś prosił Boga”. Rzekł do niej Jezus: „Brat twój zmartwychwstanie”. Rzekła Marta do Niego: „Wiem, że zmartwychwstanie w czasie zmartwychwstania w dniu ostatecznym”. Rzekł do niej Jezus: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to?” Odpowiedziała Mu: „Tak, Panie! Ja wciąż wierzę, żeś Ty jest Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat”. Gdy to powiedziała, odeszła i przywołała po kryjomu swoją siostrę, mówiąc: „Nauczyciel jest i woła cię”. Skoro zaś Maria to usłyszała, wstała szybko i udała się do Niego. Jezus zaś nie przybył jeszcze do wsi, lecz był wciąż w tym miejscu, gdzie Marta wyszła Mu na spotkanie. Żydzi, którzy byli z nią w domu i pocieszali ją, widząc, że Maria szybko wstała i wyszła, udali się za nią, przekonani, że idzie do grobu, aby tam płakać. A gdy Maria przyszła do miejsca, gdzie był Jezus, ujrzawszy Go upadła Mu do nóg i rzekła do Niego: „Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł”. Gdy więc Jezus ujrzał, jak płakała ona i Żydzi, którzy razem z nią przyszli, wzruszył się w duchu, rozrzewnił i zapytał: „Gdzieście go położyli?” Odpowiedzieli Mu: „Panie, chodź i zobacz”. Jezus zapłakał. A Żydzi rzekli: „Oto jak go miłował!” Niektórzy z nich powiedzieli: „Czy Ten, który otworzył oczy niewidomemu, nie mógł sprawić, by on nie umarł?” A Jezus ponownie okazując głębokie wzruszenie przyszedł do grobu. Była to pieczara, a na niej spoczywał kamień. Jezus rzekł: „Usuńcie kamień”. Siostra zmarłego, Marta, rzekła do Niego: „Panie, już cuchnie. Leży bowiem od czterech dni w grobie”. Jezus rzekł do niej: „Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą?”
Usunięto więc kamień. Jezus wzniósł oczy do góry i rzekł: „Ojcze, dziękuję Ci, żeś Mnie wysłuchał. Ja wiedziałem, że Mnie zawsze wysłuchujesz. Ale ze względu na otaczający Mnie lud to powiedziałem, aby uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał”. To powiedziawszy zawołał donośnym głosem: „Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!” I wyszedł zmarły, mając nogi i ręce powiązane opaskami, a twarz jego była zawinięta chustą. Rzekł do nich Jezus: „Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić”. Wielu więc spośród Żydów przybyłych do Marii ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego.
Oto słowo Pańskie.
Jak trudno ludziom pojąć Boga. Jak trudno być konsekwentnym w wierze. Ten pierwszy przypadek, to Uczniowie. Niby wiedzieli mniej więcej, co się dzieje z Łazarzem- wiedzieli od posłańców z Betanii, że jest chory i że być może umiera. Uspokoiły ich jednak słowa Jezusa: „Choroba ta nie zmierza ku śmierci, ale ku chwale Bożej”. Sądzili więc, że Jezus uzdrowi Łazarza z choroby. Do głowy im nie przyszło, że Jezus chce dokonać większego cudu – wskrzeszenia.
Tym drugim przypadkiem, niekonsekwencji, jest Marta. Podczas spotkania z Jezusem na początku wyrzuca Mu, że gdyby pojawił się wcześniej, to jej brat by nie umarł, „lecz i teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o cokolwiek byś prosił Boga”. A zaraz potem wyznała wiarę w Jezusa jako obiecanego Mesjasza oraz wiarę w zmartwychwstanie w czasie ostatecznym. A jednak odrobinę później, przy grobie brata, informuje Jezusa o stanie zwłok, dając Panu do zrozumienia, że tu już właściwie nie ma On nic do roboty.
Jezus, poprzez wskrzeszenie Łazarza, pokazuje swoją boską moc. Raz jeszcze ukazuje siebie jako obiecanego Mesjasza oraz potwierdza prawdę wiary o zmartwychwstaniu ciał na końcu czasów i przygotowuje uczniów na swoje zmartwychwstanie. Zmartwychwstanie, czyli jedna z boskich niespodzianek – obok nieba, swoisty „bonus” dla ludzi. Pokazanie, że skoro człowiek został stworzony cały, to i cały zostanie zbawiony. Albo potępiony. Jest to po prostu prawdy wiary. Nie da się jej do końca objąć rozumem, dlatego czasem wystarczy, aby pozostała kwestią wiary. W tej sprawie warto zaufać Chrystusowi i Jego Kościołowi.
Wskrzeszenie Łazarza ma też wymiar symboliczny. Podobnie, jak bliscy Łazarza mieli nadzieję, że Bóg odmienił jego los i reszta jego życia będzie szczęśliwsza, tak też każdy z nas może mieć nadzieję, że z Bogiem „zmartwychwstanie” tu i teraz. Do nowego lepszego życia już tu, na ziemi, a potem tam, w niebie.
tekst rozważania: Karol Brejnak
